6/11/2549
22.26 น.
"พระจันทร์ดวงเดียวกับเธอรึปล่าว"
คืนลอยกระทงที่พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่บนฟ้า
ขณะที่สายลมแห่งหน้าหนาวพัดโชยไปทั่วทุกสารทิศ
ในค่ำคืนนี้ผู้คนมากหน้าหลายตาหอบหิ้วกระทงของตัวเอง
เพื่อไปยังจุดนัดพบ บางคนก็มาเป็นคู่ บางคนก็มาทั้งครอบครัว
และอีกมากมายหลายคนที่ คืนค่ำแห่งแสงจันทร์นี้
พวกเค้าต้องอยู่ลำพังคนเดียว
เพลง Soulmate ดังขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจจากคลื่นวิทยุ
ช่างเป็นบทเพลงที่เหมาะกับคนเหงาซะจริง
ดึกแล้ว พระจันทร์ก็ยังคงส่องสว่าง
ตอนนี้ เธอ จะทำอะไรอยู่
เธอจะลอยกระทงอยู่กับใครกัน
เธอจะคิดถึงกันบ้างมั้ย
พระจันทร์ดวงนี้จะป็นดวงเดียวกับที่เธอเห็นหรือไม่
คิดถึงๆๆๆๆๆ
ดึกแล้ว เธอก็อาจจะนอนหลับไหล
ไม่รับรู้เรื่องราวต่างๆ
อยากทำได้อย่างในบทเพลง ฝากสายลมไปกระซิบข้างหู
ให้เธอนอนหลับฝันดี
อย่างน้อยแค่คืนนี้ชั้นก็คิดถึงเธอจริงๆ
--------------------------------
ปล.ตอนนี้ไม่ค่อยเกี่ยวกับเพลย์กราวน์เท่าไร
7/11/2549
23.09 น.
"วงดนตรีจับกัง"
7-11 (เซเว่น อีเลฟเว่น)
ดูวันที่ กับเดือนรวมกันแล้วก็นึกหิวอยากกินชีทไบท์ขึ้นมาตะหงิดๆ
ค่ำคืนนี้ รู้สึกอ่อนเพลียจากการ ที่ต้องคิด อะไรใหม่ๆให้เกิดขึ้น
เป็นวันอังคารที่น่าประหลาดใจ
มีเรื่องที่ต้องให้คิดและกังวล แต่ในอีกมุมหนึ่งของสมอง
ก็กลับปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างบอกไม่ถูก
จนนึกถึงเรื่องราวอันแสนจะเหน็ดเหนื่อยของวงดนตรีน่ารักๆวงนึง
งานแสดงดนตรี หรืองานคอนเสิร์ต มันน่าหลงไหล และสนุกสนาน
แต่จะมีซักกี่คนที่จะรู้ว่าเบื้องหลังของการแสดงดนตรีเป็นยังไง
โดยทั่วไปแล้วเราก็มักจะเห็นตอนที่เหล่านักร้องนักดนตรี
ขึ้นเล่นในบทเพลงของพวกเค้าอย่างสุดมัน
แต่ก่อนหน้านั้นหรือหลังจากนั้นล่ะ
ที่มหาลัยของผมมักจะมีการจัดการแสดงดนตรีหลายครั้ง
และในหลายๆครั้งก็จะเป็นงานของชมรมดนตรี
ถึงไม่ใช่งานโดยตรงแต่ก็จะต้องเกี่ยวของในเรื่อง
การยืมเครื่องดนตรี ซึ่ง มีหลากหลายชิ้นด้วยกัน
แค่เฉพาะกลองชุดก็มีไม่ต่ำกว่า 4 ชิ้น
ที่หนักหนาสาหัสก็เห็นจะเป็น ตู้แอมป์ขนาดย่อมๆ
ผมเป็นพวกที่มักจะอยู่ในตอนต้นเรื่องไปซะทุกครั้ง
เช่น ถ้าหากวันนี้มีการเล่นดนตรีที่ ลานวงกลม
ผมก็จะต้องไปอยู่ที่นั่นและได้เห็นคนขนข้าวของเครื่องดนตรี
และปรับแต่งให้พร้อมสำหรับการแสดงครั้งนั้น
ที่น่าแปลกก็คือ พวกเค้า ศิลปินเพลย์กราวด์ มักจะรับบทแบกของ
แรกๆก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่มันน่าแปลกใจตรงที่ว่า ทำไม๊ทำไม
วงดนตรีที่แสดงก็มีออกจะหลายวงเหลือเกิน
แต่คนที่เป็นคนขนอุปกรณ์กลับเป็นหน้าเดิมๆซ้ำๆไปซะทุกงาน
ไม่ว่าจะตอนยกมาหรือตอนขนกลับ มองดูแล้วก็ตลกดีพิลึก
เหมือนกับเป็นพวกที่ถูกสาปให้ทำงานเยี่ยงทาส 555 ว่าไปนั่น
หลายๆครั้งก็ได้ยินเสียงบ่นเหมือนกัน
เช่น ทำไมต้องเป็นพวกเราด้วยที่จะต้องขนของ เล่นกันตั้งหลายคน
หรืออะไรประมาณนี้ แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความสุขเล็กๆน้อยๆ
ถึงแม้เสื้อนิสิตจะเลอะเทอะมอมแมม เหงื่อออกจนหน้ามัน
ไม่หล่อเนี้ยบเหมือนวงอื่นๆ แต่ใบหน้าของพวกเค้าก็แฝงไปด้วย
ความสุขอย่างที่ความเหนื่อยหรือเหงื่อไคลมาล้างออกไปไม่ได้
คงเป็นเพราะความอยากที่จะแต่งเติมเสียงเพลง
ให้กับทุกผู้คนที่อาจจะตั้งใจมาดูหรือแค่เดินผ่านมา
นั่นก็เป็นความประทับใจนึงของผม
ที่มีต่อวงดนตรีจับกังวงนี้
เสียงเพลงสุดท้ายบรรเลงจนจบ
เครื่องเสียงสายไฟต่างถูกถอดและม้วนรวมกันไว้
วงดนตรีจับกังของเราค่อยๆทยอยขนอุปกรณ์ต่างๆกลับไปยังห้องชมรม
เสร็จสิ้นภาระกิจแล้วสำหรับคืนนี้พรุ่งนี้หรือวันที่อากาศดีๆ
ผมก็อาจมีโอกาสได้เห็นพวกเค้าขนเครื่องออกมาตั้งรอ
ให้วงดนตรีอื่นได้ขับกล่อม ให้ผู้ฟังได้มีความสุขกับเสียงเพลง
ที่พวกเค้าบรรจงขนย้ายมาอย่างตั้งใจ
สู้เค้าต่อไป "วงดนตรีจับกัง"
--------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น