7/5/2550
12.25 น.
"ฝนพรำ การเดินทาง พัทยา และคนธรรมดา" ตอนที่ 1
วันเสาร์ที่ 5 พฤษภา วันที่มีความพิเศษหลายอย่าง มีฝนพรำตั่งแต่ช่วงเช้า
เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และยังเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ อะไรจะหยุดดับเบิ้ลกันขนาดนั้น
แต่ทำไมเราไม่ได้หยุดกับเค้าบ้างล่ะเนี่ย เฮ้อ รู้สึกเป็นคนพิเศษจริงๆ
หลายวันก่อนเพื่อนโทรมาชวนไปเที่ยวพัทยา
บอกว่าวันที่ 5 เพลย์กราวด์เล่นที่ผับ 93 อืมมมมชื่อไม่คุ้น
แล้วก็ทำงานด้วยนี่สิจะไปดีรึป่าว แต่ก็ยังดีที่โทรมาชวน
ตามไปทีหลังเหมือนครั้งก่อนคงไม่มีปัญหา
ไปทีหลังจะได้ดูเหมือนพระเอกทีมาทีหลัง อืม รู้สึกเป็นคนพิเศษจริงๆ
เลิกงาน 5 โมงครึ่ง เหมือนได้ยินเสียงปรบมือแสดงความยินดีที่ได้เลิกงาน
นั่นก็คือฝนกระหน่ำตกแบบกะไม่ให้ต้องไปไหนกันเลยทีเดียว
แต่ก็ยังดื้อดึงจะออกไปให้ได้ โดยยังมีปัญหาเรื่องรองเท้าที่บังเอิญจะคิดอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้
คิดว่าจะใส่รองเท้าแตะ หรือใส่ผ้าใบคู่เก่า หรือคู่ใหม่ไปดี
แต่ด้วยความรีบและเคยชินก็เลยหยิบเจ้าคู่เก่าไป
โดยลืมนึกไปว่าเจ้าคู่เก่ามันกันน้ำ(ออก) ก็เลยใส่ลุยน้ำท่วมไปขึ้นรถ
ผลก็ปรากฏว่าได้อ่างเลี้ยงปลามาโดยบังเอิญ 1 คู่ถ้วน แหม รู้สึกเป็นคนพิเศษจริงๆ
นั่งรถมาลงที่สถานีขนส่งสายใต้โดยคิดมาตลอดทางว่าจะแวะไปเอารถที่บ้าน
หรือจะนั่งรถทัวร์ไปเลย ก็เลยเล่นพนันกับตัวเองว่า ถ้าเลขข้างรถตัวสุดท้ายเป็นเลขคี่
ก็จะไปด้วยรถทัวร์แต่ถ้าเป็นเลขคู่ก็จะแวะไปเอารถที่บ้าน
ลงจากรถก็รีบตรงปรี่ไปดูเลขข้างรถ แทนที่จะไปซื้อตั๋ว
เลขข้างรถงวดที่ 1 ประจำคืนวันเสาร์นี้ได้แก่..... 33
อืมเลขคี่ ไปรถทัวร์ ก็เลยเดินไปซื้อตั๋ว ตั๋วใบสุดท้าย คันสุดท้าย เกือบไป (-_-")
ขึ้นรถปุ๊บก็หลับปั๊บเพราะเหนื่อยจากการทำงานและการฝ่าสายฝน
เหมือนกับว่ารถคันนี้มารอเราคนเดียว รู้สึกเป็นคนพิเศษจริงๆ
ตื่นจากการพักสายตาเพราะรู้สึกว่าโดนนินทาจากน้องสาวที่นั่งข้างๆ
หันไปมองนึกว่าเป็นคนรู้จักแต่ก็ไม่ใช่ก็เลย เอ...หรือว่ากลิ่นตัวเราจะแรงเกินไปนะเนี่ย
เลยนั่งหันหน้าออกหน้าต่างแล้วก็สังเกตุผ่านเงาสะท้อนว่าเค้าแอบมองเราอยู่
555 แอบเข้าข้างตัวเองว่าสงสัยน้องเค้าจะแอบชอบเรา เฮ้อ คนหน้าตาดีก็งี้แหละช่วยไม่ได้
รู้สึกเป็นคนพิเศษจริงๆ
มาถึงพัทยาได้โดยสวัสดิภาพ ก็เลยโทรไปเช็คสถานะการณ์กับน้องสาวที่น่ารัก
ซึ่งตอนนี้อยู่ที่ผับเรียบร้อยแล้ว วางสายจากน้องๆแล้วก็โทรหาเพื่อนๆบ้าง
ก็กำลังผักผ่อนตามอัธยาศัย เราก็เลยนั่งรถไปทำตัวเป็นเหมือนคนรู้ทางมาก
นั่งรถที่เคยนั่งประจำสมัยยังเป็นเด็ก(เห็นหน้าตาแบบนี้ก็เคยเป็นเด็กนะค้าบ)
กะว่าซัก 5 นาทีก็คงถึง แต่เอทำไมพี่โชเฟอร์พาไปอีกทางหว่า พาไปอ้อมริมหาดซะงั้น
นั่งกินลมไปเพลินๆก็ได้ ไหนๆก็เสียค่ารถเท่าเดิมอยู่แล้วนั่งเยอะกว่าเดิมก็ดี
ถึงที่หมายอย่างปลอดภัยว่าแล้วก็เลยเข้าไปหาอะไรใส่ท้องซะหน่อย
เพราะยังไม่มีผู้สาวตกถึงท้องมานานแล้ว 555
ว่าแล้วก็นั่งกินก๋วยเตี๋ยวจนอิ่มดี แล้วก็เข้าร้านทางประตูหลังร้าน
รู้สึกเป็นคนพิเศษจริงๆ
8/5/2550
9.54 น.
"ฝนพรำ การเดินทาง พัทยา และคนธรรมดา" ตอนที่ 2
เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย
ช่วงนี่จะเกิดอาการแบบนี้บ่อยเหลือเกิน
ซึ่งมันมีผลทำให้ใช้ระยะเวลาระหว่างการตื่นกับการลุกออกจากที่นอน
กินเวลายาวนานจนน่าเสียดาย
เวลาเช้าเป็นเวลาที่เร่งร้อนสำหรับคนหลายคน
ไม่เว้นแม้แต่ตัวผมเอง ถึงกระนั้น ผมก็ยังใช้ระยะเวลา
ในการทำภาระกิจตอนเช้านานกว่าคนปกติ
มีความสุขในห้องน้ำยามเช้า
ละอองน้ำที่พุ่งออกจากฝักบัว กระทบกับผิวหนัง
อากาศที่อบอุ่นและออกจะร้อนไปซักหน่อยสำหรับเช้านี้
ทำให้สายน้ำเย็นที่ไหลเปียกปอนไปทั่วตัว สร้างความรู้สึกสบายๆ
จนอยากจะยืนอยู่อย่างนั้นนานๆ
พลันความทรงจำเก่าๆ ในค่ำคืนก่อนก็ให้หวนมาอีกครั้ง
เวลา ประมาณ 5 ทุ่ม ณ เมืองพัทยาเมืองที่ได้สถาปนาให้มีการปกครองแบบพิเศษ
เพื่อนชาวต่างชาติของผมคนนึงเคยเล่าให้ฟังว่า
เมื่อก่อนไม่เคยรู้จักเลยกับประเทศเล็กๆที่เรียกกันว่า ไทยแลนด์
กลับจะรู้จักชื่อ พัทยาดีกว่าเสียด้วยซ้ำ
หลังจากเดินทางมาถึงที่หมาย ผับ 93 ไมล์เรียบร้อย
ก็ได้พบกับ เอฟ แบ็คสเตจของเพลย์กราวด์ในเซเว่นหน้าผับ
เข้าไปทักทายเล็กน้อยแล้วก็ขอตัวออกไปหาอะไรกินก่อน
นั่งรอเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวทำเส้นเล็กต้มยำได้ครู่นึง
บ๊อบบี้แบ็คสเตจอีกคนก็ถือกล่องข้าวมานั่งกินด้วยกัน
แล้วอาหารเย็นของวันนี้ก็มาแต่ด้วยความร้อนซึ่งเป็นคนกินร้อนไม่เก่ง
ก็เลยออกจะกินช้าซักหน่อยจนบ๊อบบี้กินเสร็จและขอตัวไปก่อน
ระหว่างนั้นก็ทักทายคนรู้จักอีกมากมาย แล้วก็มองเห็นพี่ติ๊กอยู่ลิบๆ
โบกมือทักทายพอเป็นพิธีแล้วก็กินต่อให้เสร็จๆ
แล้วบ๊อบบี้ก็ตะโกนมาว่าเสร็จแล้วให้เข้าประตูหลัง(คิดอะไรรึป่าวบ๊อบบี้)
เราก็พยักหน้าหงึกๆเป็นสัญญาณให้รู้ว่าโอเช
เสร็จแล้วเราก็เข้าไปในผับโดยมีพี่เก้งพาทัวร์ไปหาน้องๆที่มากันตั้งแต่ไก่โห่
แดนซ์กันไปแล้วค่อนคืน เลยไปอีกหน่อยก็จะเป็นรุ่นพี่ที่น่ารัก 2 คน
เข้าไปหวัดดีทำตัวเป็นน้องที่น่ารักแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะ
ไปนั่งเสวนากับเพื่อนอีกหลายคน
รอเวลาจนกระทั้งเพลย์กราวด์ขึ้นเล่นก็เลยย้ายไปยืนด้านหน้าเวทีกับน้องๆ
ซึ่งมากันหลายคนพอสมควร
เต้นกันสนุกสนานพี่ๆก็เล่นได้มันส์เหมือนเดิม
อธิบายไม่ถูกคับว่าเต้นกันขนาดไหน ขนาดเราไม่ค่อยเคยเต้นมาก่อนยังเต้นตามเลย
เหงื่อออกเหมือนไปวิ่งออกกำลังกายกันที่สวนลุมเลย
วันนี้ประทับใจโซลเมท กับ I will survive มากๆแหมช่างสรรหาเพลงมาจริงๆ
เสร็จงานนี้ก็สรุปว่าตายในสนามรบไป 1 ก็เลยต้องหิ้วศพกลับบ้านกันไป
ล่ำลากันเรียบร้อยก็ขึ้นไปนั่งคุยกับเพื่อนๆจนเช้าแล้วก็ผลอยหลับไป
ไม่ได้อาบน้ำด้วยล่ะ เพราะว่าเกิดจะน้ำไม่ไหลกันขึ้นมาซะงั้นแหมแย่จริงๆ
___________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น