14.28 น.
"วันเวลาผันผ่าน"
เวลาประมาณนี้ เทอม 2 สำหรับทุกคนที่กำลังเรียนอยู่
เดือนธันวาคม เดือนพิเศษ สำหรับใครหลายๆคน
เพราะเป็นเดือนที่มีวันพิเศษ มากพอสมควร
ไม่ว่าจะเป็น วันพ่อ วันคริสมาสต์ วันสิ้นปี
สำหรับผมเองก็มีวันพิเศษในเดือนนี้ด้วย 1 วัน
สำหรับสมาชิกเพลย์กราวด์ในเวลานั้น
เป็น ช่วงที่อยู่ ปี 2 เทอม 2
ซึ่งก็เป็นช่วงที่ การเรียนกำลังเริ่มเพิ่มความเข้มข้น
เพราะเวลาแห่งกิจกรรมต่างๆได้ทยอยหมดไปแล้ว
เวลาที่แต่ละคนจะมาร่วมกันซ้อมดนตรีในขณะนั้นเรียกว่ายัง
ไม่ค่อยจะตรงกัน บางครั้งว่าง 2 คน ที่เหลือไม่ว่าง
เวลาที่ว่างพร้อมๆกัน ห้องซ้อมของชมรมก็ไม่ว่างซะอีก
สงสัยชาติที่แล้วจะทำกรรมกันไว้
เวลาเริ่มล่วงเลยไปความชัดเจนของวงก็เริ่มมองเห็นเด่นชัดขึ้น
แนวเพลงในการเล่นก็เริ่มจะเป็นไปในทางเดียว
แต่ก็ยังไม่ชัดนัก จนกระทั่ง เทอม 2 ของปี 2 ผ่านพ้นไป
ช่วงปิดเทอมผมก็ไม่แน่ใจนักว่าพวกเค้าทำอะไรกันบ้าง
ได้แต่นั่งจินตนาการไปเรื่อยๆ
และอมยิ้มคิดถึงความสนุก ในปีหน้าที่กำลังจะผ่านเข้ามา
ซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ
6/12/2549
21.30 น.
นอกเรื่องนอกราว ของเหล่านางฟ้า1
"น้องเบลล์"(ขออนุญาติเอ่ยนาม)
อยู่ดีๆก็นึกถึงหนังสือการ์ตูนในชื่อ MONSTER
การ์ตูนเรื่องนี้เดิมทีผมก็ไม่สนใจเท่าไร
แต่มีน้องสาวของเหล่าเพลย์กราวด์คนหนึ่ง
เป็นคนที่ทำให้ผมได้รู้จักกับการ์ตูนเรื่องนี้
พอคิดวนไปวนมา ก็เลย เกิดไอเดียที่จะเขียนเรื่องราวของ
เหล่าน้องสาวที่น่ารัก
คิดไปคิดมาอีกหลายตลบก็เลยนึกขึ้นได้อีกว่า
ไม่ได้มีแค่น้องนี่นา ยังมีเพื่อนๆอีกหลายคนที่ร่วมอยู่ในวีรกรรม
ของเหล่าเพลย์กราวด์ด้วย
อันจะกล่าวต่อไปนี้ วณิพกน้อยจะได้ขับกล่อมนิทานสนุกๆ
ให้ท่านๆได้ฟังในราตรีนี้ เกี่ยวกับหญิงงามที่ผมเรียกเค้าว่า
"น้องเบลล์"
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ขี้อายคนนึง
ที่อยู่ๆก็เข้ามาวนเวียนยังกะวิญญาณหลอน(555ล้อเล่น)
อยู่รอบๆตัวผม รอบๆชมรมดนตรี และยังถือได้ว่า
น่าจะเป็นแฟนคลับยุคแรกๆของเพลย์กราวด์
ผมว่าเธอคนนี้เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากๆคนนึง
ถ้าผมมีน้องสาวผมก็อยากให้น้องสาวน่ารักประมาณนี้เลยล่ะ
น้องเบลล์อยากเป็นมือกลองตอนที่เจอครั้งแรกเธอมากันเป็นวง
โดยที่เธอก็มีเป้าหมายว่าจะเป็นมือกลอง
โดยทีแรกไอ่เราก็นึกไปว่าชอบมือกลอง(เพลย์กราวด์)รึเปล่า
แต่ความ จริงคือ ก็ชอบนั่นแหละ 555
อยู่ๆไปไม่นาน สมาชิกของเธอก็หายหน้าหายตาไปกันหมด
จนในที่สุด ผม กับน้องเบลล์ ก็เลยมานั่งแกร่วที่ชมรม
เป็นเพื่อนกัน 2 คนประจำ คุยกระหนุงกระหนิงกันยังกะเป็นแฟน
เธอก็เป็นส่วนหนึงที่ทำให้ความป่าเถื่อนของชมรมลดลงไปได้
ผมมักจะมองดูเธอเสมอ เธอช่วยงานของชมรมหลายๆอย่าง
เคยช่วยขนเครื่องดนตรี และต้องเป็นคนที่จะมานั่งดูดนตรี
จนกลายเป็นผู้ชมที่จะขาดเสียมิได้ ซึ่งหลายๆครั้ง
ผมกับน้องเบลล์ก็เป็นผู้ชม และผู้ช่วยงานที่ดี
จนกระทั่งอะไรๆหลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลง
ไม่รู้สาเหตุมาจากผมหรืออะไรแต่ก็ทำให้เราค่อนข้างจะห่างกันไป
จนพักหลังๆความสนิทก็เริ่มหายไป
จากที่เจอหน้ากันก็จะหยอกล้อสนุกสนาน
กลับกลายเป็นว่าไม่รู้จะพูดอะไรกันดี
แต่ในห้วงความทรงจำ
ภาพเด็กหญิง ตัวบางๆ ตาแป๋ว แล้วก็ดัดฟัน
ก็ยังเป็นนางฟ้าในใจผมอยู่เสมอ
และทุกครั้งที่กลับไปที่ชมรมผมก็จะคิดถึงเธอในแวบแรกซะทุกที
ปล.น้องเบลล์ยังมีชีวิตอยู่นะคับ แต่ช่วงหลังๆ
เหมือนคำพูดอำลาอาลัยยังไงไม่ทราบได้
_______________
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น