7/6/2550
10.03 น.
นอกเรื่องนอกราว ตอน "รอยยิ้ม ภูติลม"
วันก่อนได้ไปดูหนัง ก่อนที่จะมีหนังถ้าใครไปเร็วก็จะได้ดูตัวอย่างหนัง
ถ้าไปช้าก็จะได้ดูหนังไม่รู้เรื่องซักอย่าง 555
มีเรื่องนึงที่เหมือนจะเป็นคน 2 คนในร่างเดียว
นำแสดงโดยพี่ฟิล์ม อยากให้มีใครเอาเพลย์กราวด์ไปเล่นหนังมั่งจัง
คงออกแนวขำๆ เหมือนเท่งโหน่งแน่ๆ
จริงๆแล้วก็ไม่ค่อยแปลกใจในเรื่องแบบนี้ซักเท่าไร
เพราะเคยมีนักวิจัยเค้าพบว่า
มีคนคนนึง มีบุคลิกสูงสุดถึง 16 แบบในคนเดียว(โลภจังมีซะเยอะเลย)
แถมยังไม่สามารถควบคุมได้อีกตังหาก ไม่รู้ว่าจะดูแปลกขนาดไหน
เราๆท่านก็คงมีมากกว่า 2 แบบแต่ก็น่าดีใจที่ควบคุมมันได้
ไม่งั้นคงจะวุ่นวายมากๆ ผมเองก็มีแน่ๆ 2 แบบ
แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าจะควบคุมไม่ได้อยู่เหมือนกัน 555 มักจะตีกันเองเป็นประจำ
นึกถึงอีกตา แจ๊ค สแปโร ขึ้นมาอีกแล้ว หมอนี่ก็คงมีหลายบุคลิกเหมือนกัน
ตัวผมเองก็มีคนที่ซีเรียส กับคนร่าเริงอยู่รวมกัน ซึ่งปกติก็คงจะเป็นคนร่าเริง
แล้วก็ไม่บ่อยนักที่คนซีเรียสจะออกมา น่าสงสารอีกคนนึงจัง
ที่นอกจากจะซีเรียส จริงจัง ขี้หงุดหงิด ถ้าออกมาตอนไหนเป็นได้ทำบรรยากาศเสียหมด
ก็เลยถูกขังเอาไว้ข้างในตลอดเวลา จริงๆแล้วชอบ คนซีเรียสมากกว่านะ
ฮา...
เพราะเค้าจะเป็นคนที่เท่ดี เย็นชา ไม่สนใจใคร ขวางโลก
แต่ไม่มีใครชอบเค้าเลยแฮะ
ได้คุยกับน้องๆหลายๆคน มีน้องคนนึงไม่ขอเอ่ยนามละกันคับ
น้องเค้าก็ช่างสังเกตดีจัง (เรียกว่าจับผิดจะเหมาะกว่า)
เค้าถามว่าทำไมพี่ชอบเขียนเกี่ยวกับสายลมอยู่เรื่อยเลย
สังเกตมาหลายครั้งแล้ว มีอะไรเป็นพิเศษกับสายลมรึป่าว
ก็เลยตอบไปว่า สงสัยชอบเป็นลมน่ะ การตอบแบบนี้เป็นความผิดพลาดจริงๆ
น้องเค้าเลยได้มุข ย้อนกลับมาว่า เอายาดมมั้ยพี่ หนูมีเยอะ
-_-"
คิดในใจ...ถ้ากระโดดถีบเด็กน้อยนี่จะโดนโทษประหารมั้ยนะ
จะบอกว่าชอบเป็นลม อ๊ะไม่สิ ชอบลม
ชอบในหลายๆอย่างของลม มีคนเคยเปรียบเทียบลมกับความรักไว้ได้ดีมาก
"ลมกับความรักเหมือนกัน สัมผัสไม่ได้ มองไม่เห็น แต่รู้สึกได้"
แหมอยากรู้จริงเชียวเอาเวลาที่ไหนมาคิดปรัชญาได้ขนาดนี้
ที่สำคัญเคยมีคนบอกว่าผมเหมือนลมคงจะตัวบางๆ เวลาโดนลมแล้วจะปลิวไปตามลม
เค้าว่าเป็นประเภทอิสระไร้ขอบเขตมากไป นึกจะมาก็มาจะไปก็ไป
เดาไม่ค่อยออก ไม่รู้คิดอะไรจับต้องไม่ค่อยได้(สงสัยกลัวฟ้าผ่า)
ถึงจะเป็นเรื่องโกหกแต่ก็ชอบคำชมนี้นะ รู้สึกดูดี
เพราะงั้นงานเขียนหลายๆอันก็เลยมักจะเอ่ยถึงลมให้ได้ยินอยู่เป็นประจำ
ลม ที่พัดไม่แรงมากมักจะหอบความสุขมาด้วยเสมอ
ลม หนาวมักจะลอยมากับความทรงจำ
ลม ทะเลขับไล่ความไม่สบายใจให้ออกไปได้
แต่ ลม ที่กำลังก่อตัวเป็นพายุก็ดูน่ากลัวมากเช่นกัน
ถ้ามีเวลาที่จะนั่งเล่นริมชายหาด
ลองปล่อยใจให้สบายสูดเอาสายลมที่พัดเข้ามาให้เต็มที่
แล้วยิ้มสวยๆ ก็จะโผล่มาบนใบหน้าได้อย่างไม่ยากเย็น
รอยยิ้มง่ายๆแบบนี้คงมาจากเวทมนต์ของภูติลมแน่ๆ
8/6/2550
18.43 น.
"โรงละครก่อนม่านจะปิดฉาก"
ระยิบ แดดบนรอยจันทร์ ตอนตะวันใกล้มาเยือน
เหมือนการรอคอยของฉัน และการมาไม่ถึงของเธอ..
ระยับน้ำค้างบนรอยตาวัน เมื่อรอยจันทร์ใกล้จากไป
เหมือนการมาถึงของเธอ เมื่อฉันได้จาก ลับไปแล้ว
ตราบเท่าที่กาลเวลายังคงหมุนไป
เรายังจะได้พบกับเรื่องราวเหตุการณ์อีกมากมาย
อดทนกับเรื่องเลวร้าย ที่มีคนรายล้อมหรือโดดเดี่ยว
ประสบกับเรื่องราวดีๆ ที่มีเสียงเฮฮา หรือ อาจจะว่างเปล่า
และทุกๆวันที่เดินไปบนท้องถนน ฝ่าฝูงชน
อาจจะได้มองเห็นรอยยิ้มที่มุมปาก
ที่ไม่ใช่การเยาะเย้ย และไม่ใช่เรื่องตลก
แต่คงเป็นรอยยิ้มที่มอบให้กับพรหมลิขิต
เรื่องราวต่างๆมากมายที่ได้ดำเนินมา
การขับกล่อมนิทานของวณิพกน้อยและแสงจากตะเกียงอันเก่า
ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องดับตะเกียงและอำลาไป ณ ดินแดนใหม่
ผู้คนมากมายที่ได้รายล้อมอาจเพียงแค่ผ่านมา
อาจเป็นเพียงช่วงเวลาเหงาๆและไม่มีอะไรทำ
อาจหลงทางและเดินมาตามแสงตะเกียง
แต่ทุกครั้งที่นิทานจบลงทุกๆคนที่ได้เรียงรายเพลิดเพลินนั้นคงต้องแยกย้าย
จดจำไว้ในสิ่งที่สวยงาม
ทิ้งไว้ในสิ่งที่มืดมน
เหลือไว้เป็นความทรงจำ
เก็บเวลาไว้ในขวดแก้ว
เวลาหนอเวลา กำลังหมุนไปอีกแล้ว...
__________________
ใกล้จะจบแล้ว โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น