14/12/2549
21.55 น.
" เหล่าคนหนุ่มที่เปล่งประกาย "
ปี 3 ของการเป็นนิสิตอยู่ ณ มหาวิทยาลัยบูรพา
มหาวิทยาลัยที่มีบรรยากาศอย่างกับบ้านพักริมทะเล
และเป็นมหาวิทยาลัยที่มีวงเวียนชวนให้งงมากที่สุด
เท่าที่ผมเคยเจอ และก็ยังมีทางเดินกลีบดอกไม้
ที่เป็นสัญลักษณ์แห่งช่วงเวลาการสอบ(อาจได้เล่าสู่ในตอนต่อไป)
ปี 3 เป็นปีแห่งการส่องประกายของพวกเค้า
ถ้าผมจำไม่ผิด มันเริ่มมาจาก
งานประกวดร้อง คาราโอเกะ ที่พี่ติ๊ก คว้ารางวัลชนะเลิศ
ได้เครื่องเล่นดีวีดี มาเป็นรางวัล
งานประกวด ของคณะ วิศวกรรมศาสตร์
ที่หนุ่มน้อยแห่งคณะศึกษาฯ ไปคว้ารางวัลมาเชยชม
ชื่อเสียงของพวกเค้าเริ่มมากขึ้น
จากความน่ารัก และ อุปนิสัยของพวกเค้าเอง
จากที่เคยไปขอเล่นตามงานนั้นงานนี้
กลับเป็นว่า ไม่ว่างานไหนๆก็มีแต่คนเชิญพวกเค้าไปเล่น
ดูท่าช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่เค้าเริ่มจะลงมือสร้างวงดนตรีกันอย่างจริงจัง
กิจกรรมในความรับผิดชอบของคณะก็น้อยลง
เวลาในการเล่นดนตรีจึงมีมากขึ้น
และแล้วเหมือนโชคชะตา ลิขิตมา
ให้พวกเค้าพบส่วนที่ขาดไป
นั่นคือมือ กลอง...
15/12/2549
22.12 น.
"ของที่หายไป มือกลองในตำนาน"
เวลาผ่านไป ไวเหมือนการ์ตูน
เหมือนกับเรื่องที่ผ่านมาเป็นความฝัน
กระพริบตากริบเดียวก็ผ่านมาแล้ว
เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาก็เริ่มจางหายไปจากความทรงจำ
ถ้ามีใครซักคนที่จำได้นำมาเล่าสู่ก็จะทำให้บรรยากาศ
ในครั้งอดีตที่ผ่านมาหวนคืนมาอีกครั้ง
เคยถามตัวเองด้วยคำถามที่ว่า "จำได้มั้ย?"
จำได้มั้ยว่า เมื่อก่อน เคยนอนสลบอยู่หน้าห้องสโมฯ
จำได้มั้ย ที่แอบชอบเธอคนนั้นแต่ตอนนี้เธอแต่งงานไปแล้ว
จำได้มั้ย ว่าตอนกลางวันจะรีบกินข้าวให้หมดไวๆเพื่อจะไปเตะบอล
จำได้มั้ย มรึง ยืม ตังกุไปแล้วยังไม่คืน
สิ่งเล็กๆน้อยๆแต่กลับช่วยเป็นกำลังใจให้เดินตามฝัน
อย่างมีความสุข
บ่ายแก่ๆ ในวันที่ ท้องฟ้าสดใส แดดร้อนแผ่ซ่านลงมา
ให้ความอบอุ่นแก่โลกมนุษย์
ที่ห้องชมรมดนตรี เด็กหนุ่มสอง สามคน
กำลังเล่นดนตรีกันอย่างเพลิดเพลิน
ทิ้งเวลาไปไม่นาน เด็กสาว 2 คนที่เดินผ่านก็แวะเข้ามาทักทาย
อย่างเป็นกันเองกับเหล่านักดนตรี
การสนทนาเป็นไปอย่างสนุกสนาน
และแล้วก็เข้ามาสู่เรื่องที่ไม่คาดฝัน
"พี่ๆ หนูมีเพื่อนอยู่วิศวะน่ะเค้าตีกลองได้ พี่ๆสนใจป่าว"
"จริงเหรอ ก็ลองให้เค้ามาเล่นดูดิ"
คงเป็นพรหมลิขิตบัลดาลชักพา
ดลให้มาพบกันทันใด... หลังจากวันนั้นไม่นาน
หนุ่มน้อยหน้าสวย นิสิต วิศวะ
ก็ได้มาลองซ้อมร่วมกับเพลย์กราวด์
ซึ่งในที่สุดก็ทำให้มีความรู้สึกว่า ครบซักที
ทุกอย่างลงตัวไปหมด ไม่ว่าจะเล่นเพลงอะไร
เจ้าน้องวิศวะคนนี้ก็เล่นได้หมด
ตอนนี้ก็ครบสมบูรณ์พร้อมแล้ว
เป็นดังนี้ ทุกคนที่ฟังพวกเค้าเล่นก็จะเห็นถึงความสนุกที่เพิ่มขึ้น
ความสมบูรณ์นี้ส่งผลต่างๆให้กับทุกคนในวง
เมื่อกองโจรพร้อมก็ได้เวลาปล้นแล้ว
ไอ้เสือบุกกกกกกก
__________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
21.55 น.
" เหล่าคนหนุ่มที่เปล่งประกาย "
ปี 3 ของการเป็นนิสิตอยู่ ณ มหาวิทยาลัยบูรพา
มหาวิทยาลัยที่มีบรรยากาศอย่างกับบ้านพักริมทะเล
และเป็นมหาวิทยาลัยที่มีวงเวียนชวนให้งงมากที่สุด
เท่าที่ผมเคยเจอ และก็ยังมีทางเดินกลีบดอกไม้
ที่เป็นสัญลักษณ์แห่งช่วงเวลาการสอบ(อาจได้เล่าสู่ในตอนต่อไป)
ปี 3 เป็นปีแห่งการส่องประกายของพวกเค้า
ถ้าผมจำไม่ผิด มันเริ่มมาจาก
งานประกวดร้อง คาราโอเกะ ที่พี่ติ๊ก คว้ารางวัลชนะเลิศ
ได้เครื่องเล่นดีวีดี มาเป็นรางวัล
งานประกวด ของคณะ วิศวกรรมศาสตร์
ที่หนุ่มน้อยแห่งคณะศึกษาฯ ไปคว้ารางวัลมาเชยชม
ชื่อเสียงของพวกเค้าเริ่มมากขึ้น
จากความน่ารัก และ อุปนิสัยของพวกเค้าเอง
จากที่เคยไปขอเล่นตามงานนั้นงานนี้
กลับเป็นว่า ไม่ว่างานไหนๆก็มีแต่คนเชิญพวกเค้าไปเล่น
ดูท่าช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่เค้าเริ่มจะลงมือสร้างวงดนตรีกันอย่างจริงจัง
กิจกรรมในความรับผิดชอบของคณะก็น้อยลง
เวลาในการเล่นดนตรีจึงมีมากขึ้น
และแล้วเหมือนโชคชะตา ลิขิตมา
ให้พวกเค้าพบส่วนที่ขาดไป
นั่นคือมือ กลอง...
15/12/2549
22.12 น.
"ของที่หายไป มือกลองในตำนาน"
เวลาผ่านไป ไวเหมือนการ์ตูน
เหมือนกับเรื่องที่ผ่านมาเป็นความฝัน
กระพริบตากริบเดียวก็ผ่านมาแล้ว
เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาก็เริ่มจางหายไปจากความทรงจำ
ถ้ามีใครซักคนที่จำได้นำมาเล่าสู่ก็จะทำให้บรรยากาศ
ในครั้งอดีตที่ผ่านมาหวนคืนมาอีกครั้ง
เคยถามตัวเองด้วยคำถามที่ว่า "จำได้มั้ย?"
จำได้มั้ยว่า เมื่อก่อน เคยนอนสลบอยู่หน้าห้องสโมฯ
จำได้มั้ย ที่แอบชอบเธอคนนั้นแต่ตอนนี้เธอแต่งงานไปแล้ว
จำได้มั้ย ว่าตอนกลางวันจะรีบกินข้าวให้หมดไวๆเพื่อจะไปเตะบอล
จำได้มั้ย มรึง ยืม ตังกุไปแล้วยังไม่คืน
สิ่งเล็กๆน้อยๆแต่กลับช่วยเป็นกำลังใจให้เดินตามฝัน
อย่างมีความสุข
บ่ายแก่ๆ ในวันที่ ท้องฟ้าสดใส แดดร้อนแผ่ซ่านลงมา
ให้ความอบอุ่นแก่โลกมนุษย์
ที่ห้องชมรมดนตรี เด็กหนุ่มสอง สามคน
กำลังเล่นดนตรีกันอย่างเพลิดเพลิน
ทิ้งเวลาไปไม่นาน เด็กสาว 2 คนที่เดินผ่านก็แวะเข้ามาทักทาย
อย่างเป็นกันเองกับเหล่านักดนตรี
การสนทนาเป็นไปอย่างสนุกสนาน
และแล้วก็เข้ามาสู่เรื่องที่ไม่คาดฝัน
"พี่ๆ หนูมีเพื่อนอยู่วิศวะน่ะเค้าตีกลองได้ พี่ๆสนใจป่าว"
"จริงเหรอ ก็ลองให้เค้ามาเล่นดูดิ"
คงเป็นพรหมลิขิตบัลดาลชักพา
ดลให้มาพบกันทันใด... หลังจากวันนั้นไม่นาน
หนุ่มน้อยหน้าสวย นิสิต วิศวะ
ก็ได้มาลองซ้อมร่วมกับเพลย์กราวด์
ซึ่งในที่สุดก็ทำให้มีความรู้สึกว่า ครบซักที
ทุกอย่างลงตัวไปหมด ไม่ว่าจะเล่นเพลงอะไร
เจ้าน้องวิศวะคนนี้ก็เล่นได้หมด
ตอนนี้ก็ครบสมบูรณ์พร้อมแล้ว
เป็นดังนี้ ทุกคนที่ฟังพวกเค้าเล่นก็จะเห็นถึงความสนุกที่เพิ่มขึ้น
ความสมบูรณ์นี้ส่งผลต่างๆให้กับทุกคนในวง
เมื่อกองโจรพร้อมก็ได้เวลาปล้นแล้ว
ไอ้เสือบุกกกกกกก
__________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น